O książce: 2011 / W kinie radzieckim Nikołaj Kryuchkow jest postacią ikoniczną i epokową. Jak Jean Gabin – po francusku. W młodości dostał role „chłopaków z pracujących przedmieść” - żywych, dziarskich, romantycznych („Kierowcy traktorów”, „Facet z naszego miasta”). W moich dojrzałych latach były to obrazy współczesnych - zróżnicowane pod względem charakteru, ale zawsze ostre psychologicznie („Sprawa Rumiancewa”, „Proces”). U kresu życia są to ludzie starzy, mądrzy z doświadczenia („Ludzie Miasta”, „Jesienny Maraton”). Ale w każdej roli, w każdym filmie Nikołaj Afanasjewicz niezmiennie pozostał sobą. Wydawało się nawet, że wcale nie gra, ale żyje w kadrze, jej autor nie raz będzie narzekał na kartach książki: cóż, papier nie jest w stanie oddać niepowtarzalnej chrypki głosu Kryuchowa! A jednak w książce Kryuchkow i tak okazał się żywy. Zapalony rybak, piosenkarz i żartowniś, niestrudzony robotnik, artysta zawsze doskonalił się w zawodzie bohatera, w którego miał się wcielić. Nauczyłem się nawet prowadzić myśliwiec. Stąd naturalność jego ekranowych bohaterów, ich twórcza długowieczność.